Sevgili okur ben ne fala inanırım ne de başka bir şeye. Fakat onun gideceği yollar vardı ve ben birini yolundan alıkoymaktan nefret ederim.
2 gün önce tanıştım onunla. Mükemmel birisi, gerçek miydi değil miydi bilmiyorum. Dün bir tablonun karşısında saatlerce oturup düşünmüş, beni beklemiş sanırım. Çok üzgünüm. Bugün ise onunla olmak o kadar keyifliydi ki, keşke kum saatindeki kumların sonsuz akışına engel olabilseydik. O küçük şeylerle oyaladı bizi.
Asos'a gitmek, ufka değen deniz, tanrıların diyarında onunla. Hiç hesapta yokken o ciddi planlar peşinde. Bana ulaşılmaz bir hayal gibi geliyor. Nasıl bu kadar güvenebiliyor?
Ayrılma zamanı geldiğinde arkamı dönüp gözlerinin içine bakma cesaretim yoktu. Onu çok kırmış olmalıyım. Özür dilesem ne olur şimdi?
Çok mu acımasızdım?
Çok yorgunum, neden bu kadar yorgunum ki? Üşüdüm.
Neden ağladı?
Yazacağım çok şey var ama nasıl anlatabilirim ki.. Benim kalbimin kırıkları batmasın istedim ona.. Çoktan kanatmışım bile bir güzeladamın ellerini.
